Toen ik vanochtend mijn haar in een staart kamde, zag ik het opeens. Het schitterde. Daar aan de linkerkant. Daar, daar zat het. Een afwijkende kleur. Of liever gezegd: een flink stuk kleurloos. Mijn hemel. Het pigment in mijn haar verliet in rap tempo mijn hoofd. Ja, tuurlijk, de eerste grijze haar spotte ik jaren terug al. Nadat ik Korrelatie had gebeld en gierend mijn ontdekking deelde met een volstrekt vreemd luisterend oor, kon ik het leven weer aan. Met een venijnig rukje trok ik die gewoon uit mijn hoofd. Probleem opgelost.
Toen ik teveel haren tegelijk uit mijn hoofd moest trekken, besloot ik met grof geweld terug te vechten: verf. Niks spoelinkje, gewoon hardcore verven. Nou en dat doe ik dus al jaren. Geen vuiltje aan de lucht. Dacht ik. Tot vanochtend, toen ik die enorme grijze pluk op links zag glinsteren. Ik slikte en keek naar mijn spiegelbeeld. Ja hoor. Ik word ouder.
Niet alleen ik word ouder, De Man doet vrolijk mee. Al maanden klaagt hij dat zijn armen te kort zijn als hij wil lezen. Of dat het gewoon te donker in is de kamer. Of dat hij gewoon te moe is. Als ik opper dat hij misschien gewoon een leesbril moet, bromt ie wat. “Die opticien van jou heeft mijn ogen gemeten en het was nog niet erg genoeg voor een leesbril. Weet je nog?” Ik knik. Hij is meer dan een jaar geleden bij die opticien van mij geweest. Meer dan een jaar! Wijselijk houd ik mijn mond. Regelmatig hoor ik m klagen en zuchten. Dat ze die lettertjes niet zo klein op de verpakking moeten zetten. Wie in godesnaam heeft bedacht om lichte lettertjes op een lichte achtergrond te zetten? Ik zwijg en haal mijn schouders op.
Als ik thuiskom van boodschappen doen, roept ie de boenders bij elkaar. “Gaan jullie mee? Warme chocomelk drinken in het dorp en een brilletje kopen?” Mijn oudste rolt met zijn ogen als hij mijn blik zoekt. Ik lach. Daar gaan ze. Uitgelaten fietsen de boenders voor De Man uit.
Na een tijdje komen ze terug. Met een chocolade snor. “Papa heeft een brilletje, ik heb m uitgezocht”, juicht mijn oudste terwijl hij zijn fiets in de heg kwakt. “Het is een zwarte, mam”, verklapt mijn kleinste. Daar komt De Man aan. Uit een klein zakje haalt hij zijn bril. Een zwaar, donker montuur. Hij checkt zijn hoofd met bril in de spiegel. Hij lijkt tevreden. Als hij een tijdschrift pakt, slaakt hij een zucht van verlichting. Intens blij wordt ie als hij zijn iPad pakt. “Man, man, ik had veel eerder een leesbril moeten aanschaffen”, vindt hij. Op tijd kan ik ‘ik heb het je toch gezegd’ inslikken. Dan opeens. “Hee, kom ’s hier. Wat heb je aan de linkerkant van je hoofd zitten? Er glinstert iets.”
Even zou ik willen dat De Man nooit een bril had aangeschaft. Nou ja. We worden ouder. Samen.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
