Als ik vroeger samen met mijn moeder boodschappen mocht doen, dan was het feest. Niet alleen genoot ik van de tijd samen met mijn moeder, maar ook van het feit dat ik alles wat ik wilde in de boodschappenkar kon gooien, zorgde ervoor dat ik maar wat graag meeging. Vaak deelden we de lijst door tweeën. Zij de bovenkant, ik de onderkant. Met mijn armen vol spullen kwam ik dan steeds weer naar de kar gerend.
Als we gingen afrekenen mocht ik de spulletjes op de band leggen. Mijn moeder stond aan de andere kant om alles in de boodschappentassen te stoppen. Zodra dat klusje geklaard was en mijn moeder stond af te rekenen, was ik meestal wel een beetje klaar met het boodschappen doen. Ik ging klieren.
Van de kassa naar het hobbelpaard en van de mevrouw bij de klantenservice naar de dames bij de boodschappenkarren. Voor een minuut of twee was de Albert Heijn mijn speeltuin. Ik was niet te houden, totdat ik bij de blauwe contactkaartjes aankwam. Voorzichtig klom ik op de tafel en begon met lezen.
“Mara! Ga je mee? We gaan naar huis!” zegt mijn moeder als ze met een volle boodschappenkar mijn kant opkomt. We stappen samen in de auto en rijden naar huis. In de auto gaat het gesprek al snel over de kaartjes. “Wie maken die mam?”, “Waarom doen mensen dat mam?”, “Mag ik ook een kaartje ophangen mam?”, “Mag ik de fiets van het kaartjesbord kopen mam?”…. Zo ging het gedurende de hele rit.
Omdat alle vragen een klein beetje om mijn moeders zenuwen begonnen te werken, besloten we bij het volgende bezoek samen de kaartjes te bekijken en te bespreken. Maar, echt goed begrijpen wie het ophing en wat er mee gebeurde… Dat lukte me niet.
TOT VANDAAG! Albert Heijn heeft een filmpje gemaakt over de mensen achter de kaartjes. Heel gaaf en echt even kijken!
https://www.youtube.com/watch?v=mF9xDi0jrLk
