Zuchtend zak ik neer in de lekkere stoel. Een cappuccino op links, een stuk chocola op rechts. Ik laat een stukje op mijn tong smelten, doe mijn ogen dicht. Ik hoor getik. Op het parket. Ik veer op. Is het Jerry onze illegale huismuis? Nee, Jerry loopt nooit zo nadrukkelijk en langzaam. Mijn hartslag schiet omhoog. Oh god. Wat loopt er in de gang? Al snel weet ik het. Het is een duif. EEN DUIF!!!! Wat doet die vieze duif in mijn huiskamer? Ik spring op, gil, jaag ‘m mijn huis uit. Gerrit verroert geen vin. Staart suf voor zich uit. Dat hij mij tot wanhoop drijft, schijnt hem niet te deren. Integendeel. Als ik stampvoetend achter hem aan rent, schuift hij een centimeter op. Ik bel mijn vader. Wat moet ik doen? Wat? De duif vangen? Ben daar gek! Ga die voddenbaal niet oppakken. Terwijl ik een tactiek met mijn vader telefonisch bespreek, vliegt Gerrit naar buiten. Ik doe de deuren dicht, zet de keukendeur op de haak. Zak weer in mijn stoel.
Niet veel later een herhaling van zetten; getippel op het parket en ja hoor, daar is Gerrit weer. Bang ben ik niet meer, ik ben boos. Woedend. Ga mijn huis uit Gerrit. Ik ben je zat. Meer dan zat. Je poept op mijn parket, voegt niets toe aan mijn huis en aan mijn leven, eruit. Nu. Tergend langzaam verlaat Gerrit het huis.
De keukendeur gaat van de haak en ik doe m dicht. Ik zie dat Gerrit op de schutting is gaan zitten en naar binnen kijkt. Als ik het voorval ’s avonds aan De Man vertel, zie ik ‘m denken: Je bent gek. Om toch maar iets te antwoorden om mij tevreden te stellen, oppert hij: “Misschien is het mevrouw Deniet, de vorige bewoonster. Komt ze even checken hoe haar huis erbij staat.” Ik knik dom. Dat schoot eerder die dag ook door me heen. Stel dat het een reïncarnatie is die idiote duif… Ik heb me niet van mijn charmantste kant laten zien. Zeker niet gastvrij, in elk geval niet vriendelijk. Nou het zij zo.
Gerrit heeft de schutting verlaten. Ik ga met mijn boenders weg. Ik doe de voordeur open en denk dat ik gek word. Want wie staat er voor de voordeur? Precies. Gerrit. Als ‘ie aan gaat bellen, dan meld ik me bij de eerste beste kliniek. “Kijk mannen, dat is ‘m. Die rare duif.” Als een stel indianen hollen mijn boenders achter het beest aan. Ook zij maken geen enkele indruk.
De dagen erna is het niet veel anders. Met bezems probeer ik m van de schutting te porren met grote glazen water houd ik ‘m weg van de keukendeur. Het maakt Gerrit geen donder uit. En op eens, op een dag, denk ik: “Waar is Gerrit? Ik heb m al een tijdje niet gezien. Hij zal toch niet dood zijn?” Ik verman me. En geef vooral niet toe dat ik die rare vogel eigenlijk een beetje mis…
Karin van Leeuwen (41 jaar) is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
