Ik heb nou niet de meest makkelijke voeten van de wereld. Niet dat ik met horrelvoeten door het leven moet, maar het had een stuk beter gekund. Het begint er al mee dat ik maat 41 heb. En dat had ik al op vrij jonge leeftijd. Dus terwijl ik een meisje was, kwam ik uit bij de damesschoenen. Wat een hel. Ik dreef mijn moeder tot wanhoop. Niet bewust, maar het was gewoon een heel gedoe om leuke schoenen te vinden. Want naast maat 41 heb ook nog eens platvoeten. Ik beweeg me voort als Katrien Duck. Maar dan zonder hakjes. Dat is helemaal niet te doen.
Lang geleden had ik een bijbaantje en daar stelde de chef van dienst het erg op prijs als ik hakken zou dragen. Ik gaf gehoor aan zijn wens en schafte hakschoenen aan. Zwarte. Ik had ze nog geen vijf minuten aan, liep over een vlonder, mijn hak kwam tussen twee planken en brak af. Ik vond het gesneden en trok mijn Palladiums weer aan.
Maat 41 en platvoeten. Zie daar maar eens een elegant schoentje om heen te krijgen. Van groot belang is ook dat die schoenen lekker zitten. Want als ik ergens een hekel aan heb, dan is het pijn in mijn voeten. Zo heb ik, zonder dat ik het wist, jaren op zes-tenen-schoenen gelopen. Die worden doorgaans gedragen door bejaarden met hamertenen. Vond al dat ze zo verdomd lekker liepen. Die afgrijselijke Crocsen heb ik ook, maar die draag ik alleen in huis en in de tuin. Daar vertoon ik me niet mee op straat. Ook ik heb mijn grenzen.
Laatst zat ik op een hip en happening-terras in Laren. Twee enorm Gooise dames kwamen zuchtend naast me zitten. Ze hadden talloze tassen. Lekker geshopt, goed geslaagd. Ik hou er zo van. In hun porno-blonde haar prikten ze hun veel te grote zonnebril. Wat ik hoopte, gebeurde: ze haalden hun zojuist verworven aankopen uit hun tas om elkaar nogmaals te laten zien. Ik ging er goed voor zitten. Uit een grote tas, met gouden letters toverde de blondste van het stel een schoenendoos. Ik viel bijna flauw toen ze de schoenen eruit haalden. Het waren zwarte schoenen met een enorm hoge hak. Aan de rode zool zag ik dat het echte Louboutins waren. De vriendin kirde. En vroeg hoe ze daar in godesnaam op kon lopen. Daar was ik ook benieuwd naar. Terwijl ze ‘cin cin’ zeiden toen hun glazen prosecco tegen elkaar tikten, boog de Gooise vrouw met de Louboutins voorover en stak van wal. Ik spitste mijn oren. Een wat? Een Loub Job ondergaan? Ik wilde niets missen. Dit werd interessant. Gelukkig wist die vriendin ook niet waar haar vriendin het over had. Ik bestelde nog een cappuccino. “Bij een Loub Job spuit een arts fillers en botox in de ballen en hielen van mijn voeten. De fillers werken als een demper en de botox verlamt de zenuwen. Ideaal dus. Zo kan ik mijn high heels gewoon dragen, zonder dat ik verga van de pijn. Want ik verdom het platte schoenen te dragen.” De vriendin die geen Loub Job had ondergaan, pulkte haar zonnebril uit haar haar en zoog haar lip vertwijfeld naar binnen. Je zag haar denken: aan mijn poezelige voetjes geen polonaise.
Ik betaalde de ober, veerde op uit mijn stoel en stiefelde naar mijn fiets. Zielsgelukkig dat ik niet hoefde te dealen met dit soort problemen. Het enige probleem dat ik het hoofd moest bieden, was de vraag: neem ik nu zwarte of zandkleurige Palladiums? Dat was verreweg van pijnlijk.
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
