Het was koud die ochtend. Buren stonden driftig met een krabber hun autoraam ijsvrij te maken. Ik wreef in mijn handen en checkte mijn tas. Badhanddoek, slippers, badjas, portemonnee, telefoon. Check. Luid toeterend reed Tineke de straat in. Ik snelde naar buiten. “Zo klaar voor de sauna?”, straalde Tineke. Ik knikte. We haalden Josefien op en scheurden langs een dikke file naar de sauna. Eerst koffie, dan de hitte in. Daar gingen we. Zweten op onze handdoek.
Tineke werd gehaald voor een lichaamspakking, Josefien en ik besloten naar een scrub-bijeenkomst in het stoombad te gaan. Ik aarzelde. Scrubben in het stoombad?! Ik kon me er weinig bij voorstellen. Toen we het deurtje van het stoombad openden, zag ik in de stoom veel blote lijven zitten. Het was druk en warm. Josefien nam een duik tussen de blote-lijven-meute en ik volgde. Met een plof kwam ik op de warme, vochtige bank terecht. Mijn billen zogen vacuüm en maakten het geluid van een harde doch natte wind. De blote-lijven hadden geen idee uit welke hoek deze wind waaide en ik maakte ze niet wijzer. Ik acclimatiseerde en mijn hartslag daalde.
Met een ruk ging de deur open. Ik zag de contouren van een saunamedewerkster. “Zo”, fluisterde ze, “welkom in het stoombad.” Ze praatte zo zacht dat niemand haar verstond en haar negeerde. “We zitten in een stilte stoombad. Dat staat op de deur. Op de deur! Stilte!”, sloeg haar stem over. Ze legde uit wat de bedoeling van het scrubben in het stoombad was, maar geen van de blote-lijven begreep haar omdat ze zo’n zachte stem had. Ik hoorde ‘ogen’ en ‘onderkant voeten’. In de veronderstelling dat ik op die lichaamsdelen moest beginnen met het opsmeren van de speciale, heel speciale scrub met olie en sandelhout, ging ik ijverig aan de slag. Josefien kwam niet meer bij. “Daar moet het dus juist niet”, gierde ze. “Stilte”, schreeuwde de saunamedewerkster. Ik kreeg het Spaans benauwd en ontdeed braaf mijn benen van dode huidcellen die met het blote oog nauwelijks waarneembaar waren. Toen alles was gescrubt, schraapte de saunamedewerkster haar stem en bulderde: “Zo! En dan zal ik nu even een wappertje doen.” Een wat? “Een wappertje”, siste een bloot vrouwenlijf naast mij. Ik zweeg en wachtte het wappertje af. De saunamedewerkster pakte haar handdoek en begon als een wilde met die doek te zwaaien. De blote-lijven-meute kwam een beetje in beweging en mompelde van alles. “Stilte!”, riep Wappertje. Ik wilde dat ze stopte met wapperen, het werd bloedheet in het stoombad. Deze hele toestand begon me een beetje op mijn zenuwen en lachspieren te werken. Ik was als de dood dat Wappertje me uit het stoombad zou zetten. Josefien en ik vonden het gesneden en lieten ons met veel lawaai van de bovenste bank glijden.
Grijnzend liet ik mijn perfect gescrubde lijf in het bubbelbad zakken. Ik besloot dat dit de eerste en de laatste keer was dat ik deelnam aan een scrub-toestand in het stoombad, maar dat ik wappertje een prachtig woord vond. Voor galgje ofzo.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
