“Zeg, Ka lijkt het je wat om naar het Kinderboekenbal te gaan?”, vraagt mijn hoofdredacteur. Ik verstar. Het wordt feest in mijn lijf, een fanfare dendert vrolijk door mijn hoofd. Of ik daar naar toe wil? Natuurlijk! Wanneer? Waar is het feestje? Als ze me ook nog zegt dat mijn oudste mee mag, is het circus compleet.
Als hij uit school komt, vertel ik het goede nieuws. Zijn ogen beginnen te glimmen. Dan kijkt hij bedenkelijk. “Maar mam, ik kan niet dansen.” Ik ook niet. Komt wel goed, verzeker ik hem.
Dinsdag aan het eind van de middag gaan we met de trein. Op naar het Spoorwegmuseum waar het Kinderboekenbal wordt gehouden. Mijn oudste heeft een fris geruit bloesje aan. “Moet dat nou echt, mam?”, probeerde hij nog. Aan mijn hoofd zag hij dat dat nou echt moest ja. Als we aankomen bij het Spoorwegmuseum, loopt een enorme olifant ons tegemoet. Een conducteur knipt onze toegangskaartjes, mijn oudste heeft onmiddellijk een cameraman achter zich aan. “Komt door je fris geruite bloesje”, grijns ik. Mijn oudste zucht.
Bij binnenkomst hebben we een handig boekje gekregen. “Kun je handtekeningen verzamelen van de schrijvers”, legt de mevrouw van CPNB uit. De eerste die mijn oudste weet te strikken, is Geronimo Stilton. Geronimo is een muis. En uitgever van krant De Wakkere Muis. Ik kon de persoon die in het pak van Geronimo zat, niet zien, maar ach wat had ik met ‘m te doen. Het was vast ongelofelijk warm en een rijtje kinderen stond met pen en handtekeningenboekje in de aanslag. Nee, dan Jacques Vriens die gewoon als zijn aimabele ik zwierige handtekeningen uitdeelde. Na het feestprogramma werd het bal geopend. Mijn oudste schoof aan om een lampion te versieren, schakelde moeiteloos over op het decoreren van een muffin en eindigde bij het ontwerpen van een ansichtkaart. Het was inmiddels half tien.
Bij de boekenkraam kochten we het boek ‘De waanzinnige boomhut van 39 verdiepingen’. Tot mijn grote vreugde stopte de boekverkoopster er het Kinderboekengeschenk geschreven door Harm de Jonge bij. “Hij signeert straks”, knipoogde ze naar mijn oudste. Mijn hart maakte een sprongetje. Die handtekening moesten we hebben. Ik beende naar het signeer-perron. Harm was er nog niet. Kon elk moment komen. Mijn oudste was doorzichtig van vermoeidheid. Wilde naar huis. Ik ook. Maar ik wilde ook een handtekening. Van Harm de Jonge. Het was inmiddels kwart voor tien. Het hoofd van mijn oudste stond scheef. Hij gaapte. Mijn moederhart brak. Ik moest gaan. Maar dan had ik geen handtekening en we waren zo dichtbij… Toen ik dacht: oké, we gaan, kwam hij binnen, Harm de Jonge. Zijn rechterhand in zijn broekzak, in zijn linkerhand en glas rode wijn. Een jonge fan vroeg hem het geschenk te signeren. Als een poema sloop ik achter de jongen aan, trok mijn oudste van de bank en zei: “Harm, alstublieft, mag hij een handtekening van u? We moeten naar huis, hij is zo moe maar heeft op u gewacht.” Harm de Jonge tuitte zijn lippen. Keek mijn oudste vorsend aan. “Zo, jongeman, houd jij mijn glas wijn even vast, dan signeer ik je boek.” Stralend keek mijn kind mij aan. Deed alsof hij een slok wijn nam. Er zat weer leven in. Nog maar net klaar met tekenen, werd Harm de Jonge door een bevallige dame weggetrokken, de meute in.
Op een bankje, in de luwte, lazen we zijn boodschap. ‘Voor Bob, dit boek van mij. Harm de Jonge’ Mijn oudste lachte. Gaf me een high five en omhelsde me.
Dat ie pas om elf uur op bed lag en de volgende dag naar school moest, was pedagogisch vooral niet verantwoord. Maar zijn blik toen hij ontwaakte, die twinkeling in zijn ogen toen hij zei: ‘ik heb een handtekening van Harm, mam’, is onbetaalbaar. En pedagogisch zeer verantwoord.
Karin van Leeuwen (41 jaar) is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
