Ik ben al weken druk met de musical van groep 8. De juf vroeg mij of ik wilde helpen. Twee paar ogen zagen immers meer. Hoewel ik weinig acteertalent bezit en delegeren ook niet één van mijn sterkste punten is, besloot ik te helpen. Klein schooltje, weinig hulp, dus ja hoor, ik doe het. Bovendien heb ik in een ver en grijs verleden de Pabo gedaan. Zes maanden om precies te zijn. Ik had het snel bekeken. Ik stond tijdens mijn stage op een basisschool in Almere kinderen uit te leggen wat een ‘meter’ was. Onhandig deed ik mijn armen uit elkaar en gokte dat dat wel zo’n beetje een meter zou zijn. Een echt timmermansoog had ik toen ook al niet. Vierentwintig kinderen keken me glazig aan. Het was het moment dat ik dacht: ‘misschien moet ik een andere studie oppakken.’ En zo geschiedde.
Mijn taak als hulpouder bij de musical, was meelezen, indien nodig teksten vanuit het gordijn sissen en zorgen dat de spelers de juiste kleding en attributen het podium opsleepten. Een beste verantwoordelijkheid. Bovendien had ik ook nog een stuk tekst, maar die mocht ik anoniem vanuit het gordijn in een microfoon blèren. Niks aan de hand dus.
Nou ja, niks aan de hand, er was van alles aan de hand. Ten eerste was het bloedheet tussen die gordijnen. Ik zat aan de kant waar de jongens in- en uitvlogen en zich omkleedden. Ik heb thuis nog twee redelijk frisse boenders, maar die gasten uit groep acht kampten al met zweetklieren, baard in de keel en puistjes. Als Omar zijn schoenen uitdeed, viel ik zo ongeveer van mijn stoel. Een penibele situatie ontstond toen de rookmachine aanging. Tijdens de repetitie was het ding kennelijk leeg en pufte het lafjes wat wolkjes over de vloer, nu, tijdens de uitvoering voor ouders, stoomde het apparaat er lustig op los. Ik zag geen hand voor ogen en was de tekst volledig kwijt. Tot overmaat van ramp stormde Thijs met een verhit hoofd door het gordijn, graaide in zijn rugzak naar zijn busje Axe en begon als een wilde onder zijn klotsende puberokseltjes te spuiten. Ik moest alle zeilen bijzetten om niet flauw te vallen.
Ondertussen moest ik er ook nog voor zorgen dat die zwetende acteurs niet praatten als ze bij me zaten. Dat was zeer hinderlijk voor het publiek en de spelers die wel op het podium stonden. Ik was zo druk als een baasje. Tussen alle bedrijven was ik koortsachtig aan het bedenken hoe de musical heette die ik op de, toen nog, lagere school opvoerde. Onbegonnen werk. Want: dertig jaar geleden. Het enige dat ik me herinner, is dat ik daarin de rol van een journalist vertolkte. En dat ik vreselijk moest huilen toen het afgelopen was. Afscheid nemen is niet een van mijn talenten zeg maar. Ook nu, toen die jongens en meiden uit groep acht me bedankten voor mijn hulp, begon mijn lip te trillen. Ik hield het ternauwernood droog.
Op de fiets naar huis, met in mijn krat een prachtige bos bloemen als dank, schiet me ineens te binnen wat meester Kees uit klas 6 tegen me zei tijdens het afscheid: “Karin is een lady die haar mond weet te gebruiken maar gelukkig ook haar hersens.”
De geur van Axe en zweetvoeten zijn voor altijd gekoppeld aan die knakkers uit groep 8. Ik ga het gajes missen. En hoop dat de lovende woorden die de juf voor de jongens en meiden had, hen over dertig jaar zomaar opeens te binnen schieten. Want dat is mooi. Heel mooi.
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
