Of ik wel weet hoe gevaarlijk dit is? Hoe extremely out of my mind ik wel niet ben. Een jonge vrouw, alleen. Granny neemt geen blad voor de mond. De voorbije zes weken heb ik echter gemerkt dat campings in de Verenigde Staten niet mijn stijl zijn. Zelfs de kerken die onderdak bieden aan de gestrande fietser schieten te kort. Want de verhalen liggen in de straten. Ze zitten achter de deuren die verscholen gaan achter keurig onderhouden voortuintjes. Dus klop ik, gelokt door het geluid van windklokjes, aan bij Lena Newman. Tachtig plus. Een bloemenschort strak rond het middel geknoopt.
Windklokken doen me denken aan thuis. Aan thuiskomen. Aan een vertrouwde omgeving. En wie twaalf windklokken aan z’n voorportaal heeft hangen, is vast wel te vertrouwen. Maar deze avond is anders. Mijn eenzame afgematte vertoning, die zoals gewoonlijk de eerste indruk steelt, is blijkbaar niet langer een vrijgeleide voor een vredig slaapplekje. Neen, in Kentucky, the Midwest, ben ík het gevaar, de brutale, stoutmoedige cowboy. Of er geen mannen bij mij zijn, die straks zullen komen in de nacht? Ik kan van puur ongeloof de grijns niet tijdig onderdrukken.
Dit is nieuw. Stel je voor. Ik ben ook echt een jonge vrouw, alleen. Ver van huis. Onderweg van Miami naar Vancouver. Met de fiets. En op zoek naar een veilige plek om mijn tent op te zetten en de nacht door te brengen. Er is weinig dubbele agenda aan. Ze probeert me nog af te poeieren met “gevaarlijk om te kamperen ‘s nachts in de tuin, overal rendieren”. Rendieren? Dit wordt steeds beter. Er volgen nog excuses van haar kant: “oude vrouw – woon hier op mijzelf” en aanhoudende overtuigingen van de mijne: “zeer bescheiden tentje – je zult niet geweten hebben dat ik hier was”.
Ook dit is nieuw. Gewoonlijk dring ik niet aan. Ik wil niemand een ongemakkelijk gevoel geven met mijn aanwezigheid. Maar vanavond houd ik vol. Zeker van mijn pedagogisch project. Want hoewel ik besef dat mijn verzoek niet alledaags is, leeft deze vrouw in imaginaire angst voor het onbekende. Daarbij ruik ik een win-win situatie. Lena is op leeftijd en eenzaam. Ik ben op zoek naar een veilige plek voor de nacht. Mijn vraag en verhaal waait als een frisse wind door haar alledaagse bestaan.
Lena zwicht. Een plekje in haar enorme tuin kan ik krijgen. Later volgt zelfs een muffin en een kop koffie. Nu overtuigd van mijn oprechte intenties, wordt het slachtofferstatuut in sneltempo hersteld. En slachtoffers worden blijkbaar gesoigneerd. Ik geniet van een heerlijke nachtrust, een stevig ontbijt en een blik in het leven van Lena en de geschiedenis van Kentucky. Voldaan stap ik weer op de fiets. Mijn beurt om, opnieuw stellig, excuses aan de dag te leggen en een verlengd verblijf ten huize Lena uit te sluiten. Ik moet weer verder.
Iemand zei me enkele dagen voordien: “Wat jij doet, inspireert. Al is het maar die ene persoon om vandaag iets avontuurlijks te doen”. Vanavond stapte ik uit mijn comfort zone. Aankloppen bij wildvreemden en mijzelf uitnodigen blijft een uitdaging. Maar wie hier het échte lef toonde, was Lena, die niet meteen zat te wachten om een ‘dakloze’ op de fiets onderdak te bieden. Heel voorzichtig zette ze haar deur en later haar hart op een kier. Op dit kruispunt van wegen voegde ook zij een streepje avontuur toe aan haar al rijkelijk gevulde leven.
Breng hieronder je stem uit of ga nog even terug naar de andere verhalen.
[formidable id=203]
Meer Gratis spullen kijk op Gratisvoorvrouwen.nl
