fb

Volhouden en niet omvallen op weg naar Alpe d’Huzes

In het najaar 2011 heb ik bedacht mee te doen aan het evenement van Stichting Alpe d’Huzes op de Alpe d’Huez. Ik volgde het evenement eerder van dichtbij omdat drie van onze vrienden ook naar de top fietsten, zes keer. Wat een warm gevoel kreeg ik bij die beelden. De inspanningen en de emoties.  Heel snel was ik over te halen om dit jaar aan te sluiten en met een team van fietsers (Team BoZeS) naar de top te rijden. 

Niet eerder zat ik op een racefiets en ik had niets in de kast liggen of in de schuur staan wat me naar die top zou kunnen brengen. Maar dat ging snel en was hartverwarmend; via een oom voor een prikkie een prima fiets kunnen kopen, van de buurjongen zijn te kleine outfit, bij een ander schoenen uit de kast gehaald, een kilometerteller kwam aanwaaien en zelfs een hartslagmeter. En van vele kanten werden trainingsritjes aangeboden. Maar euh, eerst maar eens stiekem in mijn eentje op pad in dat rare pakje en met die helm.

En vanaf toen werd het warme gevoel voor het evenement al gauw een warme ervaring; zweten! In het najaar probeerde ik één of twee per week een tochtje te maken. Maar kon ook spontaan heel druk zijn met andere zaken. In januari verving ik een fietstraining door een schaatstocht in de Alblasserwaard, dat deed ik liever. Maar ook in de winter een tacx op zolder, daar hangt je fiets in, een soort home trainer. Onze zolder werd dus een, niet praktisch, veel te klein sportzaaltje. Laptop op de strijkplank geïnstalleerd,  rechts de was aan de lijn en voor me de boekenkast (poeh, die moet ik ook eens uitmesten).

En nu in het voorjaar serieus aan de slag. Vandaar dat ik ook vastberaden bij de eerste teamtraining in de Limburgse heuvels aansloot.  Ik had er zin in, eens een keer wat heuveltjes in de benen voelen. Ik dacht heel wat getraind te hebben. Dat klopte ook, tenminste in vergelijking met mijn vriendinnen die eigenlijk niet sporten. Maar de mannen én Barbara, die wel hard kan fietsen, kon ik niet bijhouden. Nog niet eens op het vlakke stuk. Wat een afknapper en wat een pijn in de benen en wat een te weinig adem …. . Maar wat wel goed ging, ik ben boven gekomen. De Cauberg en de Keutenberg, allebei. Tempo was 5 km per uur. Maar het gemiddelde krik je weer lekker op met een afdaling daarna. Bang ben ik niet om naar beneden te rijden, maar ook dan houd ik de mannen niet bij. Ik neem mij voor komende tijd in regio West Brabant de benen uit mijn lijf te gaan fietsen. En als we weer trainen in Limburg las ik een pauze in voor Limburgse vlaai.

Had ik eind september nog scholieren in mijn achterwiel hangen, dat is nu verleden tijd. Maar, geef die scholieren geen racefiets … geen idee wie dan het hardste gaat. Hoe dan ook, hard de berg op fietsen heeft geen zin. Volhouden en niet omvallen, dat is mijn motto. Ik moet diep gaan, maar dat heb ik er graag voor over. Het sponsorgeld heb ik bijna bij elkaar, 2500 euro, het komt ten goede aan het KWF. Al die vrienden en bekenden die mij helpen om zoveel anderen te helpen, dat geeft me een warm gevoel. Daarvoor rijd ik me graag in het zweet! Doneren voor het team kan via de officiële actiepagina van de organisatie. Een link is hieronder te vinden.

Miriam van Esveld

Actiepagina Team BoZes: http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/teams/b-o-zes-2

Facebook-pagina Team BoZes: https://www.facebook.com/groups/TeamBoZeS/

Video- en nieuwspagina Team BoZeS: http://web.me.com/mats2010/Alpe_dHuZes/Home.html

Site Alpe d’HuZes: http://www.opgevenisgeenoptie.nl/

 

 

2 reacties

Edwin -

Als 1 van haar teamgenoten, vind ik het geweldig dat Miriam zich inzet voor dit goede doel. Zeker als je weet dat ze speciaal een fiets heeft aangeschaft en voor haar dit doel stelt.

Reageer ook